En toen was het alweer voorbij. Twee maanden waar ik zo lang naar had uitgekeken, zo, pats boem, voorbij. Voordat ik weg ging dacht ik dat ik wel ongeveer zou weten waar ik zou belanden, in wat voor land, stad, cultuur, en natuurlijk woonsituatie. Toen de chauffeur Bosco mij bij mijn gastgezin bracht om 11 uur \'s avonds en ik om me heen keek en alle gekleurde huisjes zag, de latino muziek van de levendige straat naast de mijne hoorde en mijn lieve moeder-Theresa gastgezin-moeder Lotty naar buiten kwam, realiseerde ik me nog niet echt waar ik nou eigenlijk aan begonnen was.

De volgende dagen waren een beetje onwennig, maar zeker niet vervelend, ondanks de taalbarrière. Ja, geen Spaans spreken voordat je 2 maanden naar Midden-Amerika vertrekt is misschien niet het slimste wat je kan doen, maar het is mogelijk: I\'m the living proof! De school Casa Nica is super, de leraren en leraressen hebben mij snel gered van mijn communicatieproblemen en na twee weken kon ik een redelijk gesprekje voeren met mijn gastgezin. Hoewel ik nog zeker geen vloeiend Spaans spreek, kon ik na de 4 weken taalschool min of meer alles begrijpen wat mensen tegen me zeiden en een redelijk antwoord geven, al zocht ik nog vaak naar woorden. Ik kon gesprekjes met mijn gastgezin voeren en leerde zo dat Lotty geboren en getogen was in Granada, ze 6 broers en zussen had en ze graag luisterde naar muziek uit de jaren zeventig en tachtig. Één ding wat ik nooit zal vergeten en wat me erg ontroerde was het moment dat ze voor de tv ging zitten, op de groene plastic stoel met haar schortje om en geconcentreerd probeerde mee te zingen met The Eagles en Bon Jovi. Dat moment waarop ze daarna naar me toekwam en zei: Alleen daarom zou ik Engels willen leren Emma-Maria (de naam die ze mij na 2 weken had gegeven, ik voelde me altijd een beetje bezwaard om te vragen waarom), om te weten wat ze zingen, waarover de liedjes die ik zo mooi vind, gaan. Het besef dat ik meer had verstaan van de Engelse zinnen die tot mijn oor kwamen terwijl ik mijn huiswerk maakte aan tafel dan zij, terwijl ze ervoor zat en zich er volledig op concentreerde, was een schoolvoorbeeld van het begrip reality check.

De taalschool zorgde ook af en toe voor activiteiten voor de middag, zoals een boottochtje naar Las Isletas (de 365 eilandjes die voor de kust van Granada liggen) en verder was er ook wifi op de school, wat natuurlijk wel heel prettig was.

Ik had al snel vrienden gemaakt; nu kon het avontuur dus echt beginnen. Het eerste weekend bestaat uit het beklimmen van de Mombacho, de 1300 meter hoge vulkaan die Granada uit de wind houdt. Vervolgens volgt het zwembad van Hotel Spa Granada, waar je heerlijk tussen de palmbomen kunt relaxen en zwemmen. Wel oppassen voor de huiseenden met hun blauwe poten en oranje snavels, die zijn niet zo schattig als ze eruit zien. Er volgen een weekend San Juan del Sur om te feesten, surfen, relaxen en genieten van de ondergaande zon in de oceaan met alle kleine vissersbootjes waarvan je alleen het silhouet kon zien, en een weekend León, net als Granada een koloniale stad maar dan 3 uur naar het noorden voor het vulkaanboarden, een activiteit die op nummer twee van CNN\'s \'\'Thrill seeker\' s bucket list\'\' staat. En terecht.

Het weekend erna is toegewijd aan het vulkaaneiland in het meer van Nicaragua: Ometepe, wat twee bulten betekent. Zodra we het eilandje zagen liggen vanuit ons houten veerbootje begrepen we meteen waarom het zo heette: Het eiland bestaat uit twee vulkanen met een strookje bos en strand eromheen en een weg die rondom gaat die helaas nog niet helemaal af is waardoor het noordelijkste stukje van het eiland nog onbegaanbaar is. Zeker een bezoekje waard, al is het maar om een drankje te drinken in een cafeetje, wat daar inhoudt een strodakje op vier palen waar ze een plastic stoeltje voor je van een stapel pakken als je zegt dat je wat wilt drinken. En je krijgt de eigenaar meteen als gezelschap erbij. Vervolgens ging ik, inmiddels met een veranderde vriendengroep, weer terug naar León, maar dit keer niet om de stad te bezoeken maar om te kamperen op dichtbijliggende vulkaan Télica. Met twee gidsen, 4 tenten, 4,5 liter water per persoon, en ieder een eigen slaapzak, allemaal op onze rug, afgezien van de gidsen uiteraard, begon onze vrolijke klim naar de krater en ons kampeerveldje 15 minuutjes verderop. Rond een uur of zes hadden we onze slaapplaats bereikt en werd het tijd om de zonsondergang te bekijken vanaf een vulkaan midden in de bush bush: een uitzicht waarbij je de lichtjes van León een voor een aan ziet springen, omringd door bergen en vulkanen, met daarachter de oceaan waar de oranjerode zon langzaam in verzonk. Na het opzetten van de tenten werd het tijd om weer de krater op te klimmen, helemaal naar het randje. Daar staat dus geen hek of andere omheining, je zou er zo in kunnen lopen. Dat is, als de rode gloed, warmte, zwavellucht en het borrelende geluid van kokend lava je nog niet genoeg hebben gewaarschuwd om rechtsomkeert te maken. In ons geval was dat precies waar we voor kwamen, en dus lagen we met zijn tienen op onze buik, met onze hoofden over de rand om met onze eigen ogen te zien of lava er echt zo uitzag zoals in de boeken en films. Magisch.

Dat ze in Nicaragua wel van een feestje hielden waren we al achter gekomen tijdens het feestje dat de school voor ons, de drie (op dat moment enige) Nederlandse studenten, organiseerde omdat het onze laatste dag was. Geheel in Latijn-Amerikaanse traditie inlusief piñata, wat verdraaid lastig blijkt te zijn. Echter, ik was wel verrast om te horen dat er op het eerder genoemde eiland Ometepe een festival georganiseerd werd, het zogenaamde Magmafest: End of the world festival. Want ja, het festival vond plaats op de beruchte 21 december 2012. En een betere viering van het niet-einde van de wereld had ik me niet kunnen wensen, overal lichtjes, muziek, lachende mensen, voetafdrukken in het zand, dansend op de muziek in de golven, en simpelweg kijken naar een van de mooiste zonsondergangen die ik in mijn hele leven heb gezien. Waarna een geweldig feest tot in de late uurtjes volgde. Een mooi laatste weekend in Nicaragua.

Vrijwilligerswerk!
Natuurlijk moest er tussen de ene zaterdag en de andere ook gewerkt worden, iets wat ik ook met heel veel plezier heb gedaan. Bibliotheek en jeugdopvangcentrum Puedo Leer was erg blij en dankbaar voor mijn hulp, en de buurtkinderen die elke dag kwamen (vrijwel altijd dezelfde) vonden het geweldig als ze zagen dat ik er weer was om boekjes voor te lezen, kerstversieringen te maken, spelletjes te spelen en hier en daar wat Engelse woordjes aan ze te leren. Iets wat mij altijd blij maakte en tot op de dag van vandaag intrigeert: de kindjes die niks hebben maar altijd een lach op hun gezicht hebben en zorgen dat deze doorgegeven wordt.

Nog zoveel andere dingen zou ik hier kunnen opschrijven, mijn verhuizing van mijn gastgezin na de 4 weken taalschool naar het vrijwilligershuis voor de rest van mijn tijd in Granada, de manier waarop ik met mijn huisgenootjes Kerst vierde met kleine cadeautjes, veel eten en een geïmproviseerde kerstboom, de markt van Granada met zijn duizenden kraampjes gemaakt van schroot, de huis-aan-huis-verkopers die hier geen surround systeem 3000D aanbieden maar simpelweg ananassen en papaya\'s en sandía, het enige wat ik niet mis, de catcalls en het gefluit van elk mannelijk wezen tussen de 4 en de 80, iets wat je aan den lijve moet ondervinden voor je echt snapt wat er zo vervelend aan is. Een prima excuus voor een reisje Nicaragua, niet?