Drie zeer geslaagde weken!
Drie weken naar Granada (Zuid-Spanje) om een taalcursus te volgen. “Alleen?” vragen mijn vriendinnen. “Ja, tuurlijk!” zeg ik. “Ik ga dáár mensen ontmoeten.” En dat heb ik gedaan!

Op 4 juli vertrek ik met het vliegtuig naar het zuiden, waar ik vervolgens drie weken in een gastgezin woon en naar school ga. Voordat ik vertrok had ik in Nederland Spaans geleerd op de middelbare school, maar ik wilde écht Spaans leren spreken. En dat is ook de reden dat ik ervoor heb gekozen in een gastgezin te gaan. Zo moest ik niet alleen op school Spaans spreken, maar óók als ik ’s middags thuiskwam.

De eerste dag, moe van het vliegen en een lange rit in de auto stap ik bij het Spaanse echtpaar binnen dat meteen volop tegen me begint te kletsen. “Hola, como estas?” En een heel verhaal over mijn kamer en de sleutel die ik krijg. Gelukkig woont er ook een Amerikaans meisje (Stefanie) die het me nog een keer rustig uitlegt. Ik krijg een eigen kamer en een sleutel van het huis zodat ik zo laat thuis kan komen als ik wil. Als ik ’s nachts maar zachtjes doe.

Stefanie neemt me meteen mee het centrum in. “I’m gonna show you Granada!” En zo ben ik na een paar uur al wegwijs in deze prachtige stad. Ik kan niet goed in woorden beschrijven hoe mooi Granada is, maar op een muur in het Al Hambra staat geschreven: “Geef de arme man een aalmoes, want er is in deze wereld niets erger dan blind te zijn in Granada.”

De volgende dag voor het eerst naar school. Een klasje met ongeveer 8 mensen die overal vandaan komen (Afrika, Amerika, Japan, Tsjechië, Engeland).

Al na die ene dag les zit ik ’s middags aan tafel met mijn gastmoeder te kletsen. Niet eens omdat ik in één dag zo veel geleerd heb, maar omdat ik nu durf! Regeltjes en nieuwe woorden leren is leuk, maar gesprekken kunnen voeren met Spanjaarden is natuurlijk waar het me om gaat. Ik merk dat ik iedere middag aan tafel in de gesprekken al meteen toepas wat ik die ochtend op school geleerd heb.

Buiten de lessen probeer ik deel te nemen aan alle excursies. Ik ga via school naar de kathedraal van Granada, op tapastour langs de leukste barretjes, een dag naar Sevilla en zelfs een weekend naar Marokko. Zelf regel ik via een sportwinkel een excursie de natuur in. En met een groep van school ga ik een middag naar het Al Hambra. Al binnen een paar dagen heb ik het ritme van het Spaanse leven goed te pakken en zien mijn dagen er als volgt uit:

Na school meteen naar huis en aan tafel voor een warme maaltijd, want dat is in Spanje ’s middags. Maar een warme maaltijd op het heetst van de dag (40 graden) heb ik nooit helemaal aan kunnen wennen. Wel ben ik snel gewend aan het kletsen met mijn gastmoeder en Stefanie en aan de siësta die na het eten volgt! Ik slaap meestal ruim twee uur. Dat is niet zonde van mijn middag, want de winkels zijn dicht en het is te warm om iets te ondernemen. Die uren haal ik ‘s avonds wel in.

En iedere avond spreek ik rond 18.30 af met drie klasgenoten in een theehuisje in Albaicín (oude wijk in het centrum) om huiswerk te maken en in het Spaans te kletsen. Hier is de invloed van de Marokkaanse cultuur duidelijk te merken. Lage krukjes, tafeltjes met mozaïek, veel kussens, een fonteintje aan de muur, thee en een waterpijp. Dit zijn de beste uren van de dag!

Iedere avond verzamelt een groep van school zich op plaza nuevo om langs barretjes te gaan voor een drankje en uiteraard tapas (Spaanse hapjes). In Granada krijg je gratis tapas bij je drankje!

Rond 2 uur val ik mijn kamer weer binnen en de volgende dag begint het opnieuw. Heerlijk!

Na drie weken pak ik mijn rugzak weer in en vertrek ik met de bus uit Granada om in mijn laatste 10 dagen nog wat meer van Spanje te zien, zoals Salamanca en Madrid.

‘Mensen ontmoeten’ heb ik zeker weten gedaan. Nog steeds mail ik met de drie klasgenoten waarmee ik iedere middag huiswerk maakte, thee dronk en avonden door Granada slenterde. Wie weet zoek ik ze ooit op in hun land? Maar wat zeker is, is dat ik ze komende zomer weer ontmoet in Madrid!

Drie zeer geslaagde weken dus! Waar ik niet alleen de Spaanse taal en een mooie ervaring, maar ook een aantal goede vrienden aan over heb gehouden!


Iselin van Duuren